Kendisine sordum, itiraz etmedi.
Buraya bir kısmını kopyalıyorum İsmet Arasan’ın Zelenika’sından:
Hayatımdaki ilk resimleri düşlüyorum: Uçsuz bucaksız buğday tarlaları ve kuşlar… Babaannemin kerpiçten evi önündeki altın sarısı harman… Istranca Dağları’nın yeşili ile kucaklanmış köyümüz… Gövermiş, her daim yeşil kalan, adını ‘Zelenika’, diye bildiğimiz mor orman gülleri! Aşağılarda derelere kavuşan, kıvrılarak ışıklı tepelere çıkan patikalar… Öksüren sigaralı adamlar. Susuz rakılı, çengili düğünler; kahırlı asker alayları… İçi saman dolu hışırtılı yastıklar… Çingene komşularımız; Pomak, Boşnak,Arnavut ve Patriyot arkadaşlarım… Bulutlar, ağaçların şekilleri ve rüyalarım!
Akşamüstleri yemekte toplaşan kalabalık ailemin, gülüşlü çatal bıçak sesleri! Yazları köyümüze gelen üzümcüler, kavun karpuzcular… Kurtuluş günlerinde kasaba meydanları, Balkan göçmenlerinin kaynaştığı panayırlar! Nedense hepsi, belleğimin en berrak yerinde kalmış, tuhaf ve uzak, siyah beyaz bir mutluluk resimleri gibi şimdi. Ben nerelerden geçmişim? O ne cümbüşmüş? Çağrısını her daim hissettiren, ısrarla bana bir şey tembihleyen o güç neymiş öyle?..
Ben; özellikle Balkanlar, Akdeniz, Anadolu ve Mezopotamya insanının; ancak şiir, felsefe, bilim ve metafiziğin olanaklarının bir arada olmakla mümkün kıldığı ve sanatın diğer dalları ile birlikte içinden çıkılabilir, tanımlanması zor başka bir kimlik ve derinlik taşıdığını düşünürüm. Bu, belki de günümüzü ve geleceği de şekillendirmekte olan kökler ve ilklerin coğrafyasına doğmuş olmamdan dolayıdır…
Şiir benim için bir bilgidir, özsudur, evrenseldir. Her yerden yağabilir. Evrenin ritmine uyarak, hep gezer. Eğer erişebilir, lâyık olunur ve izinden sapılmazsa, bizi çok yücelere taşıyabilen bir bilgi kaynağı olabilir. Şairler içinse, çoğul bir teklik adresinde ışımalar zinciri ve bilgeliktir. Gerçek şairler; ancak kalbi, hayatı ve zihni temizse şiir yazabilirler. Bu temizliğin darası, sadece ve sadece vicdandır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder